جامعه مطلوب قرآنی؛ بررسی آرای محمدرضا حکیمی درباره سرشت و مختصات مدنیت

این مقاله بدون اینکه قصد تحلیل جریان فکری مکتب تفکیک داشته باشد، میکوشد جامعه ایدهآل قرآنی را از منظر محمدرضا حکیمی، از متفکران دوره دوم از حیات مکتب تفکیک، مورد بازخوانی قرار دهد. دلیل انتخاب حکیمی به دو مسئله مهم باز میگردد: انحطاط» نخست، علاق همندی وافر حکیمی به مهمترین موضوع تاریخ معاصر ایران یعنی ما را دینی نمیداند و وضعیت موجود را «جامعه کنونی» دوم آنکه حکیمی؛ «مسلمین انحراف از آرمانهای انقلاب اسلامی میانگارد. به همین دلیل گفته های او درباره جامعه مطلوب قرآنی، هم نقد حال است و هم افقی به سوی آینده. حکیمی بر حسب رویه دینپژوهی مکتب تفکیک، هم بر فهم خاصی از علم وحیانی و معارف آسمانی و تربیت و سیاست قرآنی و حدیثی اصرار میورزد. ویژگی دیگر تفکر حکیمی، خالص ماندن شناختهای قرآنی و حدیثی از تاویل و مزج با افکار و نحله های فکری بشری است که بر جامعه مطلوب پیشنهادیاش تاثیر به سزایی نهاده است.