مدیریت امور دنیوی در نهج البلاغه (راهبردی به راهکاری عملی در توسعه فرهنگی)

توسعه فرهنگی سنگ بنای توسعه در تمام ابعاد حیات بشری است؛ و بدون داشتن ارزش های فرهنگی کارآمد و پویا نمی توان جامعه را به سمت تعالی سوق داد. یکی از ابعاد توسعه فرهنگی توجه به امور دنیوی است که بازتابی دوسویه در آموزه های اسلام و فرهنگ ایرانی دارد. در این مقاله سعی بر آن است تا با روش تحلیل محتوا، مولف ه های توسعه فرهنگی از آموزه های نهج البلاغه به عنوان یکی از اصلیترین منابع تعالیم اصیل اسلام، استخراج و با فرهنگ رایج در اندیشه برخی اندیش هورزان ایرانی قیاس شود. در مجموع میتوان گفت آخر تمحوری از عمدهترین مولفه های مهم در مدیریت امور دنیوی است که بر پایه های قناعت، اعتدال، میانه روی و امیدواری بنا شده است. این مفاهیم از مقوله های پرتکرار در حکمت های نهج البلاغه بوده است. دنیاگریزی در دین با مفهوم ناپسند انگاشتن محرمات جهت رسیدن به اجر اخروی مطرح شده است؛ اما بازخورد آن در فرهنگ ایرانی منجر به انزواطلبی، فقر، جبرگرایی و ناامیدی شده است.