تاثیر تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد و محلول پاشی با نانو اکسید روی بر عملکرد و سرعت و دوره پر شدن دانه تریتیکاله

به منظور بررسی تاثیر نانو اکسید روی و تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد گیاه (PGPR) بر عملکرد و سرعت و طول دوره پر شدن دانه تریتیکاله، آزمایشی در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی، به صورت فاکتوریل، در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در سال 1392 اجرا گردید. تیمارها شامل محلول پاشی با نانو اکسید روی در پنج سطح (عدم محلول پاشی به عنوان شاهد، 25/0، 5/0، 75/0 و 0/1 گرم در لیتر) و تلقییح بذر با PGPR در چهار سطح (عدم تلقیح بذر با باکتری به عنوان شاهد، تلقیح بذر با ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، آزوسپریلیوم لیپوفروم استرین OFو سودوموناس پوتیدا استرین 9) بودند. مقایسه میانگین ها نشان داد که بیشترین عملکرد، اجزای عملکرد و سرعت و طول دوره پر شدن دانه با کاربرد یک گرم در لیتر نانو اکسید روی×تلقیح بذر با ازتوباکتر و کمترین آن ها در عدم تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد× عدم محلول پاشی با نانو اکسید روی به دست آمد. به نظر می رسد که استفاده از کودهای بیولوژیک و ریزمغذی روی، روشی بسیار مناسب و ارزان برای افزایش عملکرد تریتیکاله است. از این رو، می توان پیشنهاد کرد که به منظور افزایش عملکرد دانه و طول دوره پر شدن دانه، تلقیح بذر تریتیکاله با ازتوباکتر به همراه محلول پاشی یک گرم در لیتر نانو اکسید روی به کار برده شود.