مناسبات اسماعیلیان و امامیان عراق، شام و مصر در قرن سوم تا پنجم هجری

یکی از مذاهب اسلامی شیعه است که با رحلت رسول خدا (ص) چهره سیاسی خود را نشان داد. این گروه مانند سایر مذاهب، در مسیر حیاتش دچار انشعاب هایی گردید. امامیه و اسماعیلیه به عنوان دو گروه از این آیین در قرن سوم تا پنجم هجری بر بخش های مهمی از جهان اسلام تفوق فکری و سیاسی داشته اند. در این پژوهش تلاش بر آن بوده است با رجوع به منابع مکتوب کتاب خانه ای، در آغاز گزارشی از وضعیت خاندان ها و حکومت های امامی و اسماعیلی در این بازه زمانی ارائه گردد تا از گستره حکومتی و سرزمینی ایشان آگاهی لازم به دست آید. سپس در پاسخ به سوال از چگونگی مناسبات امامیان و اسماعیلیان در گستره زمانی قرن سوم تا پنجم (سوال)، تلاش شده با واکاوی و بررسی اطلاعات موجود در روابط این دو گروه (روش)، به این مهم دست یازیده شود. مناسباتی که با توجه به فراهم بودن بسترها می توانست در بهبود جنبه های سیاسی و فرهنگی و اجتماعی زندگی شیعیان موثر افتد اما در تیرگی منازعات سیاسی این توان مجال بروز نیافت (فرضیه) و شرایط زمانی و حوادث سیاسی بود که مناسبات دیگر این دو گروه را تحت تاثیر قرار می داد و پیامدهای آن دامن گیر جامعه امامیه و اسماعیلی گردید. (یافته)