پنومونی وابسته به ونتیلاتورر در بخش های مراقبت ویژه و نقش ارتباط پزشک و پرستار در آن

پنومونی وابسته به ونتیلاتور، یک بیماری مهم و از عوامل مرگ و میر در بخشهای مراقبت ویژه است که با بستری طولانی و هزینه بالاتر درمان همراه است. بنابراین پیشگیری از آن با تعیین عوامل مرتبط باید به عنوان وظیفه ای بسیار مهم مورد توجه باشد.
مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین درک پرستاران از ارتباط پزشک – پرستار با میزان پنومونی وابسته به ونتیلاتور گزارش شده در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام گرفته است.
این مطالعه مقطعی-تحلیلی با انتخاب 101 پرستار شاغل در هفت بخش مراقبت ویژه استان گیلان با دارا بودن مشخصات تعیین شده به عنوان نمونه پژوهش به روش سرشماری انجام شده است. داده ها با استفاده از ابزاری سه بخشی شامل پرسشنامه اطلاعات فردی، برگه ثبت فراوانی پنومونی وابسته به ونتیلاتوردر سه ماه قبل از نمونه گیری و مقیاس استاندارد درک پرستار از شرایط محیط کار (بخش ارتباط پزشک- پرستار) که به روش مصاحبه گردآوری شد. میانگین گزارش شده از فراوانی پنومونی وابسته به ونتیلاتور در سه گروه هیچ، 5-1 و بیشتر از 5 مورد مشاهده شده و میانگین نمرات ارتباط پزشک و پرستار در دو سطح مطلوب و نامطلوب ارزیابی گردیدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون کای دو) تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که اکثریت نمونه ها (7/62 %) 5- 1 مورد بروز پنومونی وابسته به ونتیلاتور را گزارش کرده بودند. این متغیر فقط با سابقه کار کلی (004/0=p) نمونه ها ارتباط آماری معنی داری داشت. در بخش ارتباط پزشک و پرستار میانگین نمره 5/72 درصد نمونه ها در گروه مطلوب قرار داشت که فقط با متغیر فردی نوع استخدام ارتباط معناداری داشت (035/0=p). در نهایت آزمون کای دو ارتباط آمار معنی داری را بین ارتباط و همکاری مطلوب پزشک – پرستار و فراوانی کمتر پنومونی وابسته به ونتیلاتوردر بخش های ویژه نشان داد(01/0=P).
ارتباط معنادار فراوانی پنومونی وابسته به ونتیلاتور با ارتباط پزشک و پرستار در این پژوهش نمایانگر امکان پیشگیری از پنومونی وابسته به ونتیلاتور با ارتقای کیفیت ارتباط و همکاری پزشکان و پرستاران می باشد.