بررسی اضطراب اجتماعی دربزرگسالان مبتلا به لکنت

لکنت اختلالی حرکتی گفتار است که با علائمی مانند تکرار کلمات و هجاها، کشیده تر گفتن بعضی آواها و یا قفل شدگی اندام های گویایی هنگام تلفظ برخی صداها شناخته می شود. از آنجا که به نظر می رسد افراد مبتلا به لکنت تا حدی از اضطراب اجتماعی/ هراس اجتماعی رنج می برند و با توجه به اثرات اضطراب اجتماعی بر افراد و بر کیفیت زندگی آنها، شناسایی این مشکل به ویژه در افراد مبتلا به لکنت از اهمیت بسیار برخوردار است. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی مولفه های مختلف آزمون اضطراب اجتماعی شامل ترس، اجتناب از اجتماع و ناراحتی فیزیولوژیک در افراد بزرگسال 18 تا 45 ساله مبتلابه لکنت بود.
در این مطالعه تحلیلی از نوع مورد شاهدی با استفاده از پرسشنامه هراس اجتماعی، 32 فرد مبتلا به لکنت در محدوده سنی 18 تا 45 سال و 32 فرد دارای گفتار روان که از نظر سن و جنس و تحصیلات با گروه دارای لکنت همسان شده بودند، به لحاظ میزان اضطراب اجتماعی مورد بررسی قرار گرفتند.
آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین نمره اضطراب اجتماعی در افراد مبتلا به لکنت به طور معناداری بیش از میانگین نمره افراد دارای گفتار روان است. همچنین در بین مولفه های این آزمون، میانگین نمره مولفه ترس بین دو گروه تفاوت معناداری داشت.
نتایج این تحقیق حاکی از بالاتر بودن میزان اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) به طور کلی و مولفه ترس به طور اختصاصی، در افراد مبتلا به لکنت نسبت به همتایان دارای گفتار روانشان بود. بنابراین لازم است در برنامه های درمانی که توسط آسیب شناسان گفتار و زبان برای این افراد در نظر گرفته می شود، به این جنبه از اختلال نیز پرداخته شود و بخشی از برنامه های درمانی به تعدیل و کاهش میزان اضطراب اجتماعی افراد و به خصوص احساس ترس در آن ها معطوف گردد.