بازتاب سیمای قرآنی سلیمان نبی(ع) در مثنوی مولوی با تکیه بر تلمیح

حضرت سلیمان علیه السلام یکی از ستارگان آسمان نبوت و چهارمین پسر داوود(ع) از «بت شبع» است. «ناتان نبی» او را به فرمان خدا، « سلیمان» یعنی پر از سلامت نامید زیرا هنگام سلطنت و حکومت او دوران صلح و آرامش بود. نام دیگر وی « یدیدیا » یعنی محبوب خداست. نام این پیامبر بزرگوار هفده بار در قرآن مجید مذکور است. حضرت سلیمان علیه السلام، فرزند و جانشین حضرت داوود علیه السلام و از انبیای بزرگ الهی در میان قوم بنی اسرائیل بوده است. وی همانند پدرش علاوه بر مقام نبوت، حکومت و سلطنت نیز داشته است. داستان زندگی آن حضرت، بارها در آثار شاعران و نویسندگان ایرانی مطرح شده که از مهم ترین آنها می توان به مثنوی مولوی اشاره کرد. در پژوهش حاضر ابتدا اجمالا تلمیح و ویژگی های آن بیان می شود وسپس چهره ی حضرت سلیمان(ع) به طور مختصر معرفی و بعد از آن به مباحثی همچون تسلط آن حضرت بر شیاطین و جنیان، منطق الطیر، تسخیر باد، حکومت و در نهایت مرگ آن حضرت پرداخته می شود. همچنین اشارات قرآنی و تاریخی در باب آنها بیان و بازتاب این اشارات نیز در مثنوی مولوی نمایانده می شود.