سبک شناسی انتقادی زاویه دید در داستان کوتاه «مردی که برنگشت»

این مقاله در پی آن است که ویژگی سبکی گذرایی وتفسیر انتقادی زاویه دید را در داستان کوتاه «مردی که برنگشت»، بر اساس الگوی سیمپسون (1993) بررسی نماید. نگارندگان این مقاله در پی پاسخ به پرسش های زیرند: 1- راوی بیشتر از کدام الگوهای گذرایی برای روایت این داستان بهره جسته و2- از منظر زبان شناسی انتقادی استفاده از الگوهای خاص گذرایی چه تفسیرهایی را از زاویه دید راوی و شخصیت ها در این داستان ممکن می سازد. نگارندگان بر اساس روش توصیفی-تحلیلی، تک تک جملات داستان را بر اساس نوع فرایند و نقش شرکت کنندگان تجزیه و تحلیل کردند. پس از بررسی ها مشخص شد که فرایند مادی با 257 بار تکرار فرایند غالب متن است و پس از آن فرایندهای ذهنی با 61 بار، فرایند رابطه ای با 59 بار و فرایند کلامی با 22 بار تکرار، قرار داشتند. به همین دلیل راوی چارچوب کنشگرانه ای خلق کرده تا تلاش فراوان زن برای پیدا کردن شوهرش را رمزگذاری کرده باشد. همچنین مشخص شد که شخصیت اصلی (محترم) علی رغم تلاش جان-فرسایش، با راهبرد گفتمانی حذف کنشگر 49 بار مواجه شده و حذف چنین کنشگری از منظر زبان شناسی انتقادی حذف زن، وابسته کردن زن و نادیده گرفتن تلاش ها و رنج های زنان در یک جامعه مردسالار است.