جایگاه ائمه اطهار(ع) در آثار و احوال شاه نعمت الله ولی

فرآیند گذار از تسنن به تشیع از مهم ترین تحولات تاریخ ایران است که طی قرون هفتم تا دهم ه.ق صورت گرفت. طریقت های صوفیانه از جمله نعمت اللهیه و صفویه، علی رغم باورهای سنی اولیه، نقش مهمی در تحول مذهبی و گذار از تسنن به تشیع در جامعه ایرانی داشتند. پژوهش حاضر مبتنی بر شیوه پژوهش تاریخی و با تکیه بر آثار شاه نعمت الله ولی، در پی یافتن نشانه های تشیع در آثار و احوال اوست و به دنبال پاسخی برای این پرسش است که ائمه اطهار (ع) چه جایگاهی در آثار و احوال بنیانگذار طریقت نعمت اللهیه دارند؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که علی رغم باور شاه نعمت الله ولی به فقه مکاتب سنی، درآثارش نشانه های متعدد تشیع دیده می شود و نشانه های تسنن بسیار کم است. شاه نعمت الله بسیار از خاندان پیامبر (ص)، ائمه(ع) و نیز القاب ایشان در آثارش نام برده است و این به همراه نسب نامه اش که منتسب به ائمه است، فراوانی نشانه های تشیع را به آن درجه می رساند که طریقت منسوب به وی در شمار پیروان تشیع به حساب آورده شود. در چنین شرایطی هدف این نوشتار یافتن نسبت میان نشانه های تسنن و تشیع در آثار اوست.