سبک شعر امیرخسرو دهلوی (مطالعه موردی؛ مثنوی نه سپهر)

امیرخسرو دهلوی، «مثنوی نه سپهر» را در سال های آخر عمر (718 ه. ق)، و در اوج تجربه شاعری، سروده است، بنابراین مختصات سبکی این اثر می تواند تا حدود زیادی نماینده دیگر آثار منظوم او باشد. او علاوه بر شاعری، در زمینه های؛ زبان شناسی، موسیقی، تصوف و نجوم نیز تجربه و جایگاه مهمی داشته است و این تجربیات در شکل گیری سبک ادبی او به ویژه در «مثنوی نه سپهر» موثر بوده است. امیرخسرو در سرزمین هند رشد کرده و به زبان فارسی شعر گفته است و حافظه ادبی او آکنده از موضوعات و مضامینی است که برای شناخت سیر تحول زبان و ادب فارسی ارزش مند است. بررسی تاثیر هر یک از این موضوعات در ساختار فکری، زبانی و ادبی آثار او، امری ضروری و راه گشاست. در این مقاله کوشش شده است، ابتدا به جایگاه او در حوزه های تاثیرگذار در شکل گیری سبک ادبی او و سپس، به بررسی مختصات سبکی «مثنوی نه سپهر» پرداخته شود.