مقایسه تاثیر دو روش جداسازی «تلاش بیمار برای تداوم تنفس» و «تهویه اجباری متناوب همزمان» بر شاخص های فیزیولوژیک بیماران تحت تهویه مکانیکی

جداسازی بیماران از دستگاه تهویه مکانیکی به دلیل تاثیر مستقیم بر شاخص های فیزیولوژیک پر مخاطره است و در صورت عدم موفقیت منجر به لوله گذاری مجدد بیمار خواهد شد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو روش جداسازی «تلاش بیمار برای تداوم تنفس» و «تهویه اجباری متناوب همزمان» بر شاخص های فیزیولوژیک بیماران تحت تهویه مکانیکی انجام شد.
در این کارآزمایی بالینی 44 بیمار اینتوبه ی بستری در بخش های مراقبت ویژه یکی از بیمارستان های شهر اراک در سال 1393، به روش دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 22 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. بیماران در گروه مداخله با استفاده از روش «تلاش بیمار برای تداوم تنفس» و در گروه کنترل با روش «تهویه اجباری متناوب همزمان» از دستگاه تهویه مکانیکی جدا شدند. اطلاعات با استفاده از شاخص های فیزیولوژیک و مقیاس کمای گلاسکو، قبل، حین و پس از مداخله مورد بررسی قرار گرفتند و با استفاده از آزمون های تی زوج، تی مستقل، آنالیز واریانس با اندازه های مکرر و گرینهاس گیسر تحت نرم افزار 20 SPSS تجزیه و تحلیل شدند.
در گروه مداخله شاخص فشارخون سیستولیک (2/5 ± 90/107)، ضربان قلب (2/7 ± 27/70) و تعداد تنفس (06/1 ± 90/14) بعد از مداخله (از ساعت 9 صبح تا 12 ظهر) کاهش معنی داری داشت (001/0 > p). همچنین پس از مداخله شاخص های فشار نسبی اکسیژن در خون شریانی (16/1 ± 12/89)، فشارخون دیاستولیک (6/4 ± 09/76)، فشار اکسیژن خون شریانی (97/0 ± 09/93) و سطح هوشیاری (21/0 ± 90/14) افزایش معنی داری پیدا کردند و وضعیت فیزیولوژیک بیماران رو به بهبود بود. در گروه کنترل کاهش معنی داری در شاخص های مورد بررسی دیده نشد.
نتایج نشان داد که روش «تلاش بیمار برای تداوم تنفس» باعث بهبود فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، تعداد ضربان قلب، فشار اکسیژن خون شریانی و سطح هوشیاری بیماران شده است. به کارگیری این روش برای جداسازی بیماران در بخش های مراقبت ویژه پیشنهاد می گردد.