رویکرد پدیدارشناسانه مرلوپونتی به رابطه هنر و بدن

این مقاله سعی دارد، اهمیت بدن در تکوین هنر و به ویژه نقاشی را به عنوان یکی از مصادیق آثار هنری تبیین و توصیف نماید. از مقدمه و دو بخش تشکیل یافته است. در بخش مقدمه تلاش کرده ایم تصویری از پدیدارشناسی مرلوپونتی را ارائه دهیم تا جایگاه رویکرد پدیدارشناسی او نسبت به هنر برای خواننده بیشتر شناخته شود. در بخش اول، تحت عنوان ادراک حسی نقش این ادراک و رابطه تنگاتنگ آن با بدن در شناخت جهان، اجمالا موردبررسی قرار گرفته است. در بخش دوم، یعنی هنر و جهان ادراک حسی، به بررسی نقش بدن در تکوین هنر نقاشی با تکیه بر نقاشی های پل سزان پرداخته شده؛ این بخش از دو بخش فرعی: بدن و نقاشی و زبان و نقاشی تشکیل یافته است. ازنظر مرلوپونتی، نمی توانیم تصور کنیم که ذهن چگونه نقاشی میکشد اما این هنرمند است که با گشودن بدناش به جهان این کار را میکند. او با نقد تفکر فلسفی دکارتی و تفکر علمی در مقالات اش ازجمله «چشم و ذهن» و «شک سزان» و همچنین سایر نوشته هایش، بین هنرمند و جهان و بدن نوعی اتحاد قائل است. بهترین مثال برای این وحدت، نقاشی است.