بررسی نحوه مصرف داروهای پیشگیری زخم ناشی از استرس در بخش مراقبت های ویژه کودکان بیمارستان بوعلی سینا ساری

زخم ناشی از استرس یا بیماری مخاطی وابسته به استرس (Stress Related Mucosal Disease)، عامل مهم ایجاد عوارض و مرگ در بخش مراقبت های ویژه می باشد. عدم پیشگیری دارویی از زخم های وابسته به استرس های فیزیولوژیک، منجر به افزایش نقص عضو و مرگ و میر شده و استفاده غیر ضروری از داروهای مورد استفاده، بیماران را در معرض عوارض مهم و نیز تحمیل هزینه های اضافی قرار می دهد. هدف از این مطالعه بررسی نحوه مصرف داروهای مورد استفاده در پیشگیری زخم های ناشی از استرس در بخش مراقبت های ویژه اطفال در بیمارستان آموزشی-درمانی بوعلی سینا ساری بود.
این مطالعه مقطعی طی سال 1393 در بخش مراقبت های ویژه کودکان بیمارستان بوعلی سینا ساری بر روی بیمارانی که داروی پیشگیری زخم ناشی از استرس دریافت کرده بودند، انجام شد. اطلاعات بیماران و شاخص های فیزیولوژیک در ارتباط با موارد مصرف داروهای پیشگیری از زخم های ناشی از استرس، مقدار تجویزی، فواصل و مدت مصرف بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها، نرم افزار SPSS16 و 05/0p< به عنوان اختلاف معنی دار در نظر گرفته شد.
از میان 78 بیمار بستری شده، 40 بیمار حداقل یک داروی پیشگیری زخم ناشی از استرس را دریافت کردند و رانیتیدین معمول ترین داروی مصرفی بود (85 درصد بیماران). شایع ترین علل تجویز این داروها به ترتیب سپسیس (20 درصد)، NPO (nothing per oral) همراه با تشنج (20 درصد)، NPO به تنهایی (15 درصد)، انتوباسیون (5/12 درصد) و کوآگولوپاتی (5/7 درصد) بودند. بر اساس گایدلاین، تنها برای 5/42 درصد از بیماران، داروی پیشگیری زخم ناشی از استرس، به درستی تجویز شد.
استنتاج: در این مطالعه، 5/57 درصد بیماران بدون وجود اندیکاسیون، داروهای پیشگیری زخم ناشی از استرس دریافت کردند. بنابراین توجه عملی بیش تر نسبت به اجرای گایدلاین ها جهت کاهش مصرف داروهای پیشگیری زخم ناشی از استرس نیاز می باشد.