تحلیلی بر استقرار بهینه مکانی فضاهای سبز شهری به روش منطق فازی در محیط GIS (نمونه موردی: منطقه چهار شهر تبریز)

با مطرح شدن مفهوم شهرهای پایدار و آفرینش مکان های سرزنده شهری، اهمیت فضاهای سبز شهری و تعبیه آن ها در فضاهای شهری، بیش از پیش آشکار شده است. توجه به این مساله، با گسترش شهرنشینی و انباشت جمعیت و تراکم در شهرها، در کنار چالش هایی چون گرمایش و آلودگی آب و هوای شهری، ضرورتی دو چندان یافته است. در همین راستا مطالعه حاضر، با هدف تحلیل استقرار بهینه مکانی فضاهای سبز شهری در منطقه چهار شهر تبریز به انجام رسیده است.
روش مطالعه حاضر، توصیفی– تحلیلی بوده که برای دست یابی به هدف پژوهش، اطلاعات مربوط به دوازده کاربری شهری در منطقه چهار شهر تبریز، از نقشه 1:5000 کاربری اراضی شهر تبریز استخراج شده است و در محیط نرم افزار Arc GIS 10 تولید شده است و سپس با استفاده از توابع فازی، به عضویت فازی درآمده است.
یافته ها/ تحلیل نهایی وضعیت لایه های کاربری های دوازده گانه با استفاده از حد آستانه های 7/0، 8/0، و 9/0 در قالب عملگر گامای فازی انجام گرفته است. نتایج به دست آمده از آزمایش حد آستانه های 7/0، 8/0 و 9/0 نشان می دهد که با در نظرگرفتن شرایط موجود استقرار کاربری های منتخب پژوهش در منطقه چهار شهر تبریز، حد آستانه 7/0 بهتر توانسته است یک سازگاری قابل انعطاف بین گرایش های افزایشی و کاهشی کاربری ها نسبت به استقرار و همجواری با فضاهای سبز شهری برقرار کند.
مطابق نتایج عملگر حد آستانه 7/0، قسمت هایی از مرکز و جنوب شرقی این منطقه با توجه به شرایط موجود، بسترهای مناسب برای استقرار فضای سبز شهری هستند.