رابطه امیدواری، تجارب معنوی روزانه و کیفیت زندگی در دانشجویان مجرد دانشگاه تربیت معلم تهران سال تحصیلی 91-90

در مورد نقش و اهمیت مذهب و معنویت در زمینه سلامتی و بیماری علاقه رو به رشدی وجود دارد و مطالعات تجربی متعدد، نشانگر روابط معنی دار میان مذهب، معنویت و سلامت هستند. با توجه به اهمیت امیدواری در چگونگی بهزیستی روانی و کیفیت زندگی، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین امیدواری، تجربه معنوی و کیفیت زندگی دانشجویان صورت گرفت.
این مطالعه توصیفی با جامعه آماری کلیه دانشجویان کارشناسی دانشگاه تربیت معلم تهران در سال تحصیلی 91-90 انجام گرفت. تعداد 350 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایچند مرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، امیدواری اشنایدر و تجارب معنوی روزانه استفاده گردید. به منظور ارائه و تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمون t، و تحلیل رگرسیون چندمتغیری استفاده شد.
وجود نقش پیش بینی کننده ابعاد امیدواری برای متغیر کیفیت زندگی مورد تایید قرار گرفت(05/0p<). مدل ارائه شده توانست 31/0 واریانس متغیر کیفیت زندگی را تبیین کند (57/75F=، 001/0p<). نتایج آزمون تی برای تفاوت پسران و دختران در متغیرهای کیفیت زندگی، امیدواری و تجربه معنوی به ترتیب 947/1-، 453/0 و 836/3- گزارش شد. با توجه به نتایج مشاهده شده وجود نقش پیش بینی کننده برای متغیر کیفیت زندگی مورد تایید قرار گرفت.
نتایج تحلیل رگرسیون بیان می کند که امیدواری و تجارب معنوی روزانه می توانند کیفیت زندگی را در دانشجویان پیش بینی کنند. نتایج نشان داد که بین کیفیت زندگی و امیدواری دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود ندارد، اما در تجارب معنوی روزانه این تفاوت معنی دار است. نتایج تحقیق حاضر نشانگر اهمیت تجارب معنوی روزانه و کیفیت زندگی در پیش بینی امیدواری دانشجویان است.