تبیین علم الاسماء تاریخی در شکل گیری معرفت دینی

«علم الاسماء تاریخی» نقطه تلاقی دو اندیشه متفاوت در دو دوران مختلف است؛ علم الاسما، که دیدگاه محوری ابن عربی درباره اسماء الهی در تدبیر عالم است و تاریخیت، که برگرفته از نگاه هایدگر به هستی است. هرچند ابن عربی در فصوص-الحکم درباره سیر تطور تاریخی اسماء الهی در بستر انبیا سخن می گوید و به نوعی، علم الاسماء تاریخی را بازگو می کند؛ رسالت فردید، که در نگرش او به زمان ریشه دارد، بیشتر هایدگری است. در این پژوهش، می خواهیم با منظم کردن افکار فردید، به ویژه باتوجه به نوشته های سیدعباس معارف، و فربه تر کردن آن با میراث عرفانی ابن عربی، نقش این آموزه را در شکل گیری علم دینی دریابیم. ازآنجاکه فردید به رساله های ابن عربی درباره زمان دسترسی نداشته است، کوشیده ایم این بخش گفتار او را پرمایه تر کنیم. در آخر، علم دینی را تببین خواهیم کرد که بنیاد علوم انسانی است و امیدواریم گامی در هموار کردن مسیر علوم انسانی بومی برداشته باشیم.