بررسی اثر دی- پنی سیلامین خوراکی بر باندهای چسبنده ی درون صفاقی در الگوی حیوانی و مقایسه ی آن با کلچیسین

شایع ترین علت ایجاد باندهای چسبنده درون صفاقی، پیشینه عمل جراحی شکمی است. پاتوفیزیولوژی ایجاد این باندهای چسبنده پس از اعمال جراحی، به یک واکنش التهابی فیبروپرولیفراتیو مربوط است. احتمال وجود یک جریان فیبروژنیک در ایجاد باندهای چسبنده و اثر ضد فیبروژنیک داروی دی – پنی سیلامین، به عنوان بخشی از اثر این دارو، پژوهشگر را بر آن داشت، که اثر آن را بر این باندها آزموده و آن را با داروی کلچیسین مقایسه کند.
این بررسی، بر روی هشتاد عدد موش صحرایی ماده انجام گرفت، که به گونه ای تصادفی به چهار گروه برابر بخش شدند. ایجاد باندهای چسبنده در همه گروه ها، به وسیله تزریق 2.5 سی سی از محلول تالک استریل 10 درصد به درون صفاق انجام شد (گروه 1: گروه شاهد، گروه 2: گروه دریافت کننده داروی دی – پنی سیلامین، گروه 3: گروه دریافت کننده داروی کلچیسین و گروه 4: گروه دریافت کننده هر دو داروی دی – پنی سیلامین و کلچیسین). اندازه مناسب از هر دارو، به گروه های مربوط، به مدت سه هفته داده شد و در پایان هفته چهارم، گروه ها بررسی شدند. باندهای چسبنده به وجود آمده، بر پایه رده بندی نایر، از یک تا چهار رده بندی شدند.
چسبندگی های شدید (درجه سه و چهار) در 20 درصد (چهار مورد) از گروه دو مشاهده شد. در حالی که این گونه چسبندگی در گروه سه،33 درصد (شش مورد) بود. در گروه شاهد، این اندازه به 84 درصد می رسید (16 مورد) (p=0.003). گروه چهار، به دلیل مرگ و میر بالا، از بررسی حذف شد، هر چند در شماری اندک که زنده ماندند (30 درصد) چسبندگی های شدید مشاهده شد. باندهای موجود در گروه دو، بسیار نازک تر و سست تر از دیگر گروه های موجود بود. یافته ها نشان داد، که داروی دی – پنی سیلامین و کلچیسین، هر دو در کاهش باندهای چسبنده، اثری سودمند دارند واثربخشی داروی دی-پنی سیلامین، آشکارتر و بیشتر از کلچیسین بود. بنابراین، داروی دی – پنی سیلامین در جلوگیری و کاهش باندهای چسبنده در الگوی حیوانی موثر است.