بررسی فشارهای مجرای مقعدی، پیش و پس از الکتروتراپی همورویید

در عمل هموروییدکتومی، که معمول ترین روش جراحی درمان همورویید است، به دلیل قطع یا آسیب رسیدن به اسفنکترهای مقعدی، احتمال دارد فشار مجرای مقعدی (کانال آنال) کاهش یافته و باعث درجاتی از بی اختیاری گاز و مدفوع در بیمار شود. در الکتروتراپی همورویید، که هیچ بافتی برداشته نمی شود، از لحاظ نظری، نباید آسیبی به اسفنکترهای مجرای مقعد وارد شود. هدف از این پژوهش، بررسی اثر الکتروتراپی بر فشارهای اسفنکتری ناحیه مجرای مقعدی است، که پیشتر انجام نشده است.
در پژوهشی آینده نگر، شمار سی بیمار 23 تا 64 ساله و میانگین 40.1 سال با هموروییدهای درونی در درجه های دو و سه و بدون داشتن بیماری های همزمان آنورکتال، مانند شقاق و فیستول ونبود نیاز به اسفنکتروتومی همزمان، برای درمان با استفاده از روش الکتروتراپی برگزیده شدند. همگی بیماران یک تا هشت روز پیش از انجام الکتروتراپی و چهار هفته و چهار ماه پس از درمان با الکتروتراپی، تحت بررسی مانومتری آنورکتال قرار گرفتند. اندازه های میانگین فشار استراحت، متوسط فشار انقباضی (Squeezing Pressure) و حداکثر فشار انقباضی، بر مبنای فشارهای سانتی متر به سانتی متر مجرای مقعدی (از حاشیه خارجی مقعد به سمت داخل) اندازه گیری و با هم مقایسه شدند.
مقایسه میانگین فشار استراحت، (53.15±19.09) و میانگین فشار انقباضی (95.19±30.06) قبل از الکتروتراپی با متناظر این فشارها بعد از الکتروتراپی (به ترتیب، 50.87±17.07 و (92.05±26.44 نشان داد، که تفاوتی ناچیز در همه فشارها پس از این گونه درمان رخ می دهد، که از لحاظ آماری ارزشمند نبود (P>0.05). همچنین، هیچگونه اختلال در اختیار دفعی بیماران در مراجعه های بعدی، چه به صورت بالینی (معاینه بالینی) و چه به صورت شرح حال بر پایه Continence Grading Scale (CGS) مشاهده نشد.
در الکتروتراپی، کمترین دستکاری و آسیب در ناحیه مجرای مقعدی انجام می گیرد و با توجه به یافته ها، الکتروتراپی، کمترین تغییرات مانومتریک را در همه مسیر مجرای مقعدی به وجود آورده است، بنابراین، کمترین تغییرات فیزیولوژیک و بالینی را سبب می شود و می تواند به عنوان روشی مناسب و بی خطر در درمان همورویید، به کار رود.