خشونت و شکنجه در عصر سلجوقی

در این نوشتار نویسنده به یکی از جنبه های مهم حوادث عصر سلجوقی در ایران، یعنی خشونت ها و شکنجه ها و «سخت کشی»ها پرداخته است. سلجوقیان که از صحرانشینی و بیابان گردی به حکومت رسیده بودند، به اقتضای خلق و خوی بیابانی و خاستگاه غیر مدنی خویش، در تعامل با دیگران خشونت های بی اندازه روا می داشتند ودر برخورد با محکومان و مغلوبان آموزه های دینی را در نظر نمی آوردند. در واقع آنان با این که در منابع کلاسیک و در پژوهش های آکادمیک در شمار گروه های سنت گرا و به اصطلاح «راست دین» شمرده شده اند، در عمل نه تنها به راه دین نمی رفتند که بر عکس، حقوق آدمیان را بر خلاف تاکیدات شریعت بی پروا زیر پا می نهادند. این سخت کشی ها و تعذیب ها و رفتارهای غیر انسانی البته فقط از جانب حاکمان سلجوقی اعمال نمی شد بلکه گروه های رقیب و سایر بازیگران عرصه های سیاست در آن عصر، از جمله فدائیان اسماعیلی هم آلوده چنین رفتارهای خشونت باری بوده اند.