اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر کاهش شدت نشانگان اختلال وسواس موکنی و افسردگی: پژوهش مورد منفرد

درمان اختلال وسواس موکنی (TTM) از چالش انگیزترین موضوعات بالینی و بهداشت روانی است. لذا هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش شدت نشانگان موکنی و افسردگی در یک مورد مبتلا به اختلال وسواس موکنی بود.
پژوهش از نوع مورد منفرد (Single-subject design) با طرح A-B می باشد. مراجع دختری 20 ساله بود که براساس مصاحبه بالینی بر مبنای DSM-V، پرسشنامه های اختلال موکنی (MGH-HS) و افسردگی بک- فرم کوتاه (BDI-S) و نظر روان پزشک تشخیص قطعی اختلال موکنی را دریافت نمود. پس از موقعیت خط پایه (Base Line)، مداخله آغاز شد و شرکت کننده 8 جلسه مداخله درمانی هفتگی 120 دقیقه ای را دریافت نمود و یک ماه پس از پایان جلسات مداخله، دو سری پرسشنامه در دو ماه متوالی به عنوان مرحله پیگیری اجرا و تکمیل شد.
یافته های پژوهش طی تحلیل دیداری نمودار داده ها براساس شاخص های آمار توصیفی و تحلیل دیداری نشان داد، در مرحله پیگیری نسبت به خط پایه مداخله در کاهش شدت نشانگان اختلال وسواس موکنی (TTM) و افسردگی موثر بوده است.
روش ACT موثر بوده و از آن می توان در مراکز درمانی جهت کاهش نشانگان وسواس موکنی و افسردگی استفاده کرد.