ارزیابی سطوح توسعه یافتگی مناطق روستایی، شهرستان کوهرنگ

درک بهتر پدیده های جغرافیایی و شناخت علمی مکان های جغرافیایی مستلزم در اختیار داشتن اطلاعاتی جامع از مکان های مورد نظر است. همچنین آگاهی از پراکنش فضایی و سطوح توسعه یافتگی پیش نیاز طرح ها و برنامه های توسعه روستایی محسوب می گردد. از این رو، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی سطوح توسعه یافتگی مناطق روستایی شهرستان کوهرنگ بود. جامعه آماری پژوهش، نواحی روستایی بالای ده خانوار شهرستان کوهرنگ بودند (132 روستا). داده های مورد نیاز از نوع داده های ثانویه بودند، که به وسیله ی طراحی چک لیستی با عنوان شناسنامه ی روستا با مراجعه به سالنامه ی آماری شهرستان کوهرنگ در سال 1390 تکمیل گردید. در پژوهش حاضر برای سنجش توسعه یافتگی روستاهای مورد مطالعه از روش ترکیبی VIKOR-AHP بهره گرفته شده است. همچنین به منظور تعیین توزیع بهینه ی شاخص ها، ضریب جینی به کار رفت. داده پردازی نیز با استفاده از نرم افزارهای MATLAB 7.10 و Expert Choice انجام گرفته است. نتایج بررسی درجه ی توسعه یافتگی نشان می-دهد، روستای «قلعه علی آباد» با درجه 994/0 بالاترین و روستای «دزک چشمه» با درجه 005/0 پائین ترین درجه ی توسعه یافتگی را داشته اند . فزون بر آن، نتایج حاکی از وضعیت نامطلوب توسعه یافتگی در منطقه ی مورد مطالعه (با میانگین 217/0 در دامنه ی صفر تا یک) بود به نحوی که اغلب روستاها (21/46 درصد) با درصد جمعیتی 53/39 در سطح کاملا توسعه نیافته قرار گرفتند. فزون بر آن نتایج ضریب جینی و ضریب پراکندگی نشان داد که شاخص های متعارف توسعه روستایی به صورت مناسب توزیع نشده اند. بنابراین، پیشنهاد می شود که بازنگری ویژه ای، نسبت به تعیین مراکز و کانون های اصلی خدمات رسانی بر اساس نظام سلسله مراتبی سکونت گاه ها شود.