پیشگیری از رشوه و ضرورت مقابله با آن

آمارهای منتشر شده در خصوص میزان فساد در ایران، چه آمارهای پلیسی یا قضایی و چه آمارهای منتشر شده از سوی سازمان های جهانی بیانگر این واقعیت تلخ است که متاسفانه کشور ما از حیث فساد مالی و به ویژه رشوه، در وضعیت تاسف باری قرار دارد؛ بنابراین همان گونه که در مقدمه کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با فساد مصوب 31 اکتبر 2003 میلادی نیز صراحتا بیان شده اس:. «فساد دیگر یک موضوع داخلی نیست بلکه یک پدیده فراملی است که بر تمامی جوامع و اقتصادها تاثیر می گذارد و همکاری بین المللی را جهت جلوگیری و کنترل آن با اهمیت می نماید و پیشگیری و ریشه کنی فساد، وظیفه تمامی کشورها است.» به همین خاطر در کنوانسیون ها و اسناد چندجانبه نظیر کنوانسیون مبارزه با فساد میان کشورهای آمریکایی مصوب 29 مارس 1996، کنوانسیون حقوق کیفری در مورد فساد مصوب 27 ژانویه 1999 و کنوانسیون حقوق مدنی در مورد فساد مصوب 4 نوامبر 1999 به ضرورت مبارزه با فساد و رشوه اشاره شده است و در کشور ما نیز راهکارهای پیشگیری و مقابله با رشوه یا راهکارهای حقوقی– قانونی است مانند جرم انگاری رشوه در بخش خصوصی، وضع قانون جامع و مانع در خصوص رشاء و ارتشاء، تشکیل شورای عالی نظارت، ارتقاء توان نیروهای قضایی و ضابطین و تشویق اشخاص به ارائه گزارش و شهادت در خصوص اطلاعات خود از روند رشوه خواری؛ و یا راهکارهای اقتصادی- اجتماعی مانند فقر زدایی، اصلاح سیستم پرداخت حقوق و دستمزد، خصوصی سازی، حکمرانی خوب، فرهنگ سازی برای مبارزه با رشوه خواری و شفافیت گسترده.