اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش پرخاشگری در دانش آموزان مبتلا به اعتیاد اینترنتی

پرخاشگری دوران نوجوانی نه تنها به قربانیان آسیب وارد میسازد، بلکه رشد خود نوجوانان پرخاشگر را نیز در معرض خطر قرار میدهد. پرخاشگری به هر شکلی از رفتار گفته می شود که بتواند به دیگران صدمه و آسیب برساند. از لحاظ فیزیولوژیکی، پرخاشگری زیاد ممکن است موجب فعالیت بیش از حد سیستم عصبی پاراسمپاتیک و یا واکنش بیش از حد به استرس محیطی و یا آزمایشگاهی گردد. لذا پژوهش حاضر در پی تعیین تاثیر درمان پذیرش و تعهد بر کاهش پرخاشگری در دانش آموزان مبتلا به اعتیاد اینترنتی بود.
روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر سال سوم متوسطه مبتلا به اعتیاد اینترنتی دبیرستانهای منطقه 21 شهر تهران در سال 94 بود. انجام مداخلات و نمونه گیری در این پژوهش، مجموعا به مدت 4 ماه از خرداد تا مهر 94 به طول انجامید. نمونه این تحقیق مشتمل بر 30 دانش آموز از جامعه مذکور بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایانتخاب شدند شد. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزارهای سنجش این پژوهش، مقیاس پرخاشگری AQ و پرسشنامه اعتیاد اینترنتی یانگ بود. درمان پذیرش و تعهد در گروه مداخله بصورت 8 جلسه 45 دقیقه ای به صورت انفرادی و هفتگی توسط پژوهشگر در محل مرکز پژوهشی منشور مهر اجرا شد. آزمودنی ها قبل از درمان و یک ماه پس از درمان به پرسشنامه پاسخ دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس با استفاده از SPSS-22 استفاده شد.
تحلیل آماری نشان داد درمان پذیرش و تعهد در گروه آزمایش باعث کاهش پرخاشگری بدنی، پرخاشگری کلامی، خشم و خصومت آزمودنی ها شد (05/0>p) اما در گروه کنترل چنین تغییری مشاهده نشد.
نتایج این مطالعه درک بهتری از تاثیر درمان پذیرش و تعهد را بر متغیرهای پرخاشگری نشان میدهد و به محققان پیشنهاد می شود که این تحقیق را در سایر جوامع با دامنه سنی گسترده تر انجام دهند.