اثربخشی درمان فراشناختی بر کاهش نشانه های فرانگرانی و آمیختگی فکر در مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به یک بیمارستان نظامی

اختلال اضطراب فراگیر به صورت اضطراب افراطی و نگرانی ذهنی غیر قابل کنترل تعریف می شود. این اختلال ممکن است عواملی فراتر، از جمله فرانگرانی و آمیختگی فکر را نیز شامل گردد.
پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع شبه آزمایشی است و در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه مراجعین با تشخیص اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به یکی از بیمارستان های نظامی می باشد که از بین آنان، 24 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه فرانگرانی (MWQ)، پرسشنامه آمیختگی فکر(TFI) و پروتکل درمان فراشناختی (MCT) بود و داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج نشان دادند که فراشناخت درمانی در کاهش فرانگرانی و آمیختگی فکر مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر تاثیر دارد. بر مبنای تحلیل نتایج، میزان 546/0 از واریانس کاهش فرانگرانی و همچنین میزان 362/0 از واریانس کاهش آمیختگی فکر در پس آزمون توسط فراشناخت درمانی تبیین شده است و اثر معنی دار عامل بین آزمودنی های گروه آزمایش تایید می شود.
تکنیک های فراشناختی، موجب کاهش افکار منفی اتوماتیک و نگرش های ناکارآمد گردیده که زمینه ی کاهش فرانگرانی را فراهم می کند. همچنین فراشناخت درمانی موجب اصلاح سوگیری های شناختی شده و منجر به کاهش آمیختگی فکر می گردد. لذا مهمترین اشاره ی پژوهش در مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیراین است که درمانگران باید سعی کنند این روش درمانی را به عنوان یک درمان روانشناختی در این حوزه مورد توجه بیشتر قرار دهند.