بررسی تکانشگری و توانایی حفظ تعادل در سالمندان

از آن جا که اعمال حرکتی یکی از اجزاء تکانشگری می باشد و تکانشگری نیز به عنوان عامل خطر برای زمین خوردن افراد سالمند یا به عبارت دیگر از دست دادن تعادل در آنان محسوب می گردد، هدف از این مطالعه تعیین ارتباط تکانشگری و توانایی حفظ تعادل در سالمندان بوده است.
در مطالعه مقطعی حاضر که در سال 1392 درسمنان انجام شد،50 فرد سالمند (25 مرد و 25 زن) 60 تا 74 ساله به روش نمونه گیری در دسترس به مطالعه وارد شدند. ابتدا تکانشگری افراد با استفاده از آزمون عملکرد مداوم ارزیابی گردید و سپس ارزیابی کنترل تعادل ایستا و پویا با دستگاه بایودکس انجام شد.
میانگین سن سالمندان4/4± 5/65 سال بود. میانگین نمرات تعادل ایستا 69/2± 64/3، تعادل ایستا با چشم بسته 47/2± 10/4، تعادل پویا 2± 55/4، تعادل پویا با چشم بسته 98/1± 65/6 و تکانشگری11/4± 56/2 بود. ضرایب همبستگی ارتباط معناداری میان تکانشگری و تعادل ایستا با چشم باز (54/0=r ، 001/0 p ) و چشم بسته (44/0=r ، 001/0 ˂p) و تعادل پویا با چشم باز (31/0=r ، 02/0 ˂p) نشان داد.
استنتاج: وجود ارتباط معنی دار بین نمره کسب شده در تست تکانشگری و توانایی حفظ تعادل در افراد سالمند به شدت سختی آزمون تعادلی بستگی دارد و هر چه تکلیف تعادلی ساده تر باشد و اطلاعات حسی بیش تر در اختیار افراد باشد مقدار همبستگی بین تعادل و تکانشگری بیش تر خواهد بود و هرچه تکلیف تعادلی دارای چالش های بیش تری باشد مقدار این همبستگی کاهش می یابد.