واکاوی نقش مولفه های مدیریت دانش بر فراموشی سازمانی

سازمان های امروزی مدیریت دانش را عاملی ضروری برای ثبات و موفقیت بلند مدت خود تلقی می کنند. سازمان باید دارای آنچنان قابلیتی باشد که بتواند دانش موجود خود را تحت کنترل در آورد، یعنی ضمن جلوگیری از نابودی دانش مفید خود، در موارد مقتضی توانایی حذف و نادیده گرفتن بخشی از ذخایر دانشی خود را داشته باشد. فراموشی فعال دانش به عنوان یک فعالیت ارادی و سیستماتیک و با توجه به ارزش دانش های سازمان به مدیریت دانش های کهنه و قدیمی می پردازد. اگرچه مقالات متعددی در خصوص مدیریت دانش و فراموشی دانش به تفکیک نگاشته شده است ولی کمتر مقاله ای به مطالعه همزمان این دو مهم و تاثیر آنها بر یکدیگر پرداخته است. این تحقیق به بررسی ارتباط بین مدیریت دانش و فراموشی سازمان پرداخته و تاثیر مولفه های مختلف مدیریت دانش شامل افراد، فرایند و تکنولوژی را بر مولفه های فراموشی سازمانی شامل تغییر در باورها، تغییرات عملیاتی و تغییر در رویه های فیزیکی مورد مطالعه قرار می دهد. روش تحقیق از نوع توصیفی – پیمایشی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه می باشد که بر اساس رویکرد حداقل مربعات جزئی به کمک نرم افزار Smart.PLS الگوسازی گردیده است. نتایج تجزیه و تحلیل نشان داد که که در بین مولفه های مدیریت دانش، افراد دارای بیشترین تاثیر و فناوری دارای کمترین تاثیر در مدل ارایه شده می باشند. از طرفی تغییر در باورها و از بین آنها، مولفه های ارزش ها دارای کمترین میزان تاثیرپذیری بوده اند که علت آن نیز خصوصیات افراد و عدم تاثیر پذیری یا کم تاثیرپذیری باورها ی آنان از شرایط محیطی می باشد. همچنین تغییر در رویه های فیزیکی و پس از آن تغییرات عملیاتی دارای بیشترین میزان ضریب تاثیر در عامل فراموشی سازمانی هستند، که قطعا این تغییرات به مراتب دست یافتنی تر از تغییر در باورها نزد افراد می باشند.