تاثیر منبع علوفه و دفعات تغذیه ی منابع مختلف نیتروژن بر عملکرد، قابلیت هضم ظاهری و متابولیت های خونی گاوهای شیرده هلشتاین

در این آزمایش، 12 راس گاو هلشتاین در اواسط دوره شیردهی (روزهای شیردهی 10 ± 100) در یک طرح مربع لاتین ناقص 6 × 6 با 4 دوره ی 21 روزه استفاده شدند. گاوها به یکی از 6 تیمار که در قالب یک طرح فاکتوریل 3×2 مرتب شده بودند، اختصاص داده شدند. تیمارها شامل: نسبت های متفاوت یونجه ی خشک به سیلاژ ذرت (35 به 15 و 15 به 35) و دفعات تغذیه ی منابع مختلف پروتئین قابل تجزیه در شکمبه، 1- تغذیه تمام جیره ی کاملا مخلوط یک بار در ساعت 9 صبح 2- تغذیه ی بخشی از کنجاله سویا در ساعت 9 شب 3- تغذیه ی بخشی از اوره در ساعت 9 شب بودند. ماده ی خشک مصرفی و تغییرات وزن بدن به صورت معنی داری تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفتند. تولید شیر خام و تولید شیر تصحیح شده بر اساس 5/3 درصد چربی به صورت معنی داری در گاوهای تغذیه شده با سیلاژ ذرت بیشتر بود(05/0P<). تغذیه ی کنجاله سویا در وعده ی عصر باعث افزایش تولید شیر خام، شیر تصحیح شده بر اساس انرژی و شیر تصحیح شده بر اساس 5/3 درصد چربی شد (01/0P<). جیره های آزمایشی تغییری در درصد چربی، پروتئین و لاکتوز شیر ایجاد نکردند. بازده خوراک تحت تاثیر منابع الیافی قرار نگرفت، ولی در گاوهای تغذیه شده با کنجاله سویا در وعده ی عصر افزایش یافت(05/0P<). قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی در گاوهای تغذیه شده بر پایه سیلاژ ذرت تمایل به افزایش داشتند (1/0P<)، ولی تحت تاثیر دفعات تغذیه منابع پروتئین قرار نگرفتند. نیتروژن اوره ای پلاسما در 6 ساعت پس از تغذیه ی صبح به صورت معنی داری در گاوهای تغذیه شده با تمام منبع پروتئین قابل تجزیه در شکمبه در وعده ی صبح بیشتر بود (01/0P<). به طور کلی نتایج نشان دادند که جیره ی بر پایه سیلاژ ذرت باعث افزایش تولید و بهبود قابلیت هضم ظاهری نسبت به جیره ی بر پایه ی یونجه شد. همچنین، تغذیه ی بخشی (معادل یک درصد پروتئین خام جیره) از کنجاله سویا در وعده ی عصر باعث بهبود عملکرد در گاوهای شیرده هلشتاین شد.