تاثیر یک دوره تمرینات هوازی بر بیان ژن MTNR1B و سطوح انسولین و گلوکز در پانکراس رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین-نیکوتین آمید

دیابت نوع 2 بیماری مزمنی است که با سرعت هشداردهنده ای در جهان در حال گسترش است. اگرچه دیابت نوع 2 یک بیماری چند علتی است، ولی اخیرا مشخص شده است که ژن MTNR1B با میزان ابتلا به دیابت نوع2 مرتبط است و افزایش بیان آن خطر دیابت نوع 2 را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات هوازی بر بیان ژن MTNR1B و گلوکز و انسولین ناشتا در رت های نر ویستار مبتلا به دیابت نوع 2 است.
پژوهش حاضر از نوع بنیادی و روش آن تجربی می باشد. در این مطالعه از 30 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±220گرم، استفاده شد. در طول دوره رت ها در شرایط استاندارد یعنی دمای 3±22سانتی گراد و رطوبت 45 درصد و دوره های 12 ساعته متوالی نور و تاریکی نگهداری شدند. رت ها به سه گروه تقسیم شدند. القای دیابت از طریق محلول نیکوتین آمید و STZ انجام شد. برنامه تمرینی برای مدت 12 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته با افزایش تدریجی سرعت (18 الی 26 متر بر دقیقه) و زمان (10 الی 55 دقیقه) در قالب دویدن روی تریدمیل انجام گرفت. غلظت گلوکز به روش آنزیمی رنگ سنجی گلوکز اکسیداز، انسولین به روش الیزا و بیان ژن به روش RT-Real time PCR اندازه گیری شد. کلیه بررسی های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS/Win نسخه 16 انجام شد.
برنامه تمرینی به کاهش معنی دار سطوح گلوکز ناشتا در گروه دیابتی هوازی نسبت به گروه دیابتی کنترل منجر شد (001/0=P). سطوح انسولین سرم در گروه دیابتی هوازی بالاتر از گروه دیابتی کنترل بود اما این تفاوت به لحاظ آماری معنی دار نبود (148/0=P) از طرفی، اجرای تمرینات هوازی بیان ژن MTNR1B در بافت پانکراس را به میزان 39 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش داد (016/0=P).
نتایج این مطالعه نشان دادکه دوازده هفته ورزش هوازی به کاهش معنی دار گلوکز خون و کاهش معنی دار بیان ژن MTNR1B در بافت پانکراس نسبت به گروه کنترل دیابتی منجر شد.