نمادگرائی در نشانه های ظهور

روایات مهدویت عموما و روایات نشانه های ظهور خصوصا از نظر محتوا و مفهوم معطوف به آینده و از نظر متن و واژگان منطبق با گذشته می باشند میان استعمال واژگانی که مربوط به متن روایات نشانه های ظهور بوده با استنباط مفهومی که مربوط به محتوای آنها می باشد فاصله زمانی حاکم است که یکی متعلق به گذشته و گذشتگان و دیگری متعلق به آینده و آیندگان خواهد بود به بیان دیگر متن روایات نشانه های ظهور متعلق به فضای فکری مخاطبان عصر حضور معصومین و محتوا و پیام آنها متعلق به مخاطبات عصر غیبت و ظهور است این دو گانگی در زمان و دوگانگی در مخاطبان زمینه کاربست زبان پیچیده و فنی به نام نمادگرائی و سمبلیک را در نظام روائی مهدویت بالاخص روایات نشانه های ظهور، فراهم نموده است بر این اساس حضرات معصومین در نقل روایات نشانه های ظهور با بکارگیری سبک سخن رمزدار و رازآلود به همپوشانی این فاصله زمانی و تفاوت های فکری میان دو نوع مخاطب پرداخته و جهت فرار از تنگنای واژگانی و تقریب افق فکری میان مخاطبان از سبک سخن نمادین و سمبلیک بهره جسته اند نظیر روایات دجال که در واقع زبان آنها بیشتر با شیوه نمادگرائی و رمزداری هماهنگ بوده و شاخصه های افسانه ای او نظیر حرکت های سرسام آور، مرکب عظیم الجثه، کارهای اعجاز گونه و به طور کلی فعالیت های ما فوق تصور دجال همگی با ابزار نماد و نمادگرائی قابل توجیه است و نشانه های دیگر ظهور نظیر طلوع خورشید از مغرب، نداء آسمانی و... نیز در برخی از مولفه ها با همین سبک زبانی یعنی سبک نمادین و سمبلیک دنبال می شوند. در آخر شایان ذکر است که در مورد سبک زبان روایات نشانه های ظهور سه فرض قابل تصور است فرض اول؛ به طور مطلق زبان نشانه های ظهور را زبان نمادین با استعمال مجازی می داند. فرض دوم؛ به طور مطلق زبان نشانه های ظهور را زبان عرفی با استعمال حقیقی می داند. فرض سوم؛ که فرضیه مختار است زبان نشانه های ظهور را تلفیقی از استعمال حقیقی و مجازی دانسته و پیشنهاد نظریه ترکیب زبان عرفی و نمادین می باشد.