اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر BDNF، انسولین و مقاومت به انسولین موش های صحرایی

یکی از مهترین نروتروفین ها عامل نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) می باشد که افزایش آن منجر به توسعه سندرم متابولیک می گردد. عامل نروتروفیک مشتق از مغز رابطه مستقیمی با بیماری هایی از قبیل صرع، الزایمر و افسردگی دارد. هدف از این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر عامل نروتروفیک مشتق از مغز، انسولین و مقاومت به انسولین موش های صحرایی بود.
جامعه آماری این پژوهش تجربی را کلیه رت های اسپراگو داولی نر تشکیل می دادند که از بین آنها 24 سر رت با سن 8 هفته و میانگین وزن 43/31 ± 72/280 گرم از انستیتو پاستور شیراز خریداری شدند. سپس به آزمایشگاه منتقل شده به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی(تمرین استقامتی) تقسیم شدند . همچنین قبل از شروع تحقیق ، رت ها دوره یک هفته ای جهت سازش پذیری با محیط جدید و نحوه فعالیت روی نوارگردان را طی کردند. در طی هشت هفته موش های گروه تمرین استقامتی روی دستگاه نوارگردان بدون شیب (شیب صفر درصد) با سرعت هشت تا 20 متر در دقیقه و به مدت 60دقیقه در هر جلسه و سه جلسه در هفته دویدند. موش های گروه کنترل در طول این مدت هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در پایان هفته هشتم، موش های صحرایی جهت اندازه گیری پارامترهای مورد مطالعه قربانی می شدند تا تغییرات بیوشیمیایی ناشی از تاثیر تمرینات استقامتی مورد بررسی قرار گیرد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها، از آزمون t مستقل استفاده شد ( 05/0=α).
نتایج تجزیه و تحلیل یافته های این تحقیق نشان داد که هشت هفته تمرین استقامتی اثر معنی داری بر عامل نروتروفیک مشتقل از مغز موش های صحرایی ندارد (11/0=p) با این وجود هشت هفته تمرین استقامتی باعث کاهش معنی داری انسولین (005/0=p) و مقاومت به انسولین (001/0=p) موش های صحرایی می شود.
با توجه به نتایج تحقیق استنباط می شود که تمرین استقامتی( پروتکل تمرینی مورد استفاده) برای کاهش انسولین و مقاومت به انسولین مناسب ولی برای افزایش عامل نروتروفیک مشتق از مغز مناسب نمی باشد.