نتایج الکتروکاردیوگرافی در بیماران مبتلا به سندرم کرونری حاد

سندرم کرونری حاد (Acute Coronary Syndrome) یکی از علل شایع مراجعه بیماران به بخش اورژانس بیمارستان ها می باشد (1، 2). در ایران بیماری های قلبی- عروقی علت حدود 46 درصد از کل مرگ و میرها را به خود اختصاص داده اند (3). تشخیص دقیق و به موقع این بیماران برای بهبود پیامد نهایی آنها امری ضروری است. انجمن قلب آمریکا الکتروکاردیوگرام یا نوار قلب را به عنوان یک ابزار سودمند و با ارزش تشخیصی برای افراد مشکوک به مشکلات حاد قلبی، هم گام با معاینات بالینی و تست های آزمایشگاهی، پیشنهاد می کند (4). در همین راستا مطالعه حاضر روی 152 بیمار مبتلا به سندرم کرونری حاد (بر اساس شواهد بالینی و تعاریف استاندارد) با میانگین سنی 5/12±2/47 سال (95/53 درصد زن) نشان داد که 68 بیمار (8/44 درصد) دارای الکتروکاردیوگرافی طبیعی، 70 بیمار (46 درصد) الکتروکاردیوگرافی با الگوی تشخیصی و 14 بیمار (2/9 درصد) الکتروکاردیوگرافی با الگوی غیرطبیعی غیرتشخیصی بودند. معکوس شدن موج T و تغییرات قطعه ST به ترتیب به عنوان شایعترین یافته های غیرطبیعی در الکتروکاردیوگرام بیماران با الگوی تشخیصی بودند. در افراد با الگوی الکتروکاردیوگرافی تشخیصی، 40 درصد بیماران سابقه ابتلا به سندرم حاد کرونری، 30 درصد سابقه مصرف سیگار، 6/26 درصد سابقه فشارخون، 3/23 درصد سابقه دیابت و 3/23 درصد سابقه سکته قلبی داشتند. همچنین در افراد با الکتروکاردیوگرافی غیرطبیعی غیرتشخیصی، 4/71 درصد سابقه مصرف سیگار و 8/42 درصد سابقه قبلی همزمان دیابت و فشارخون داشتند. این در حالی بود که افراد با الکتروکاردیوگرافی طبیعی سابقه سندرم حاد کرونری با 5/26 درصد، دیابت و فشارخون با 5/23 درصد و مصرف سیگار با 6/20 درصد به بعنوان شایعترین فاکتورهای خطر قلبی موجود بودند. مطالعه ای در سال 1998 حاکی از فراوانی بالای الکتروکاردیوگرافی های اولیه غیر تشخیصی در بیماران مبتلا به سکته قلبی بدون بالا رفتن قطعه ST بود. این مطالعه انجام الکتروکاردیوگرافی های مکرر در این گروه از بیماران را به عنوان راهکاری مناسب جهت جلوگیری از تشخیص های نادرست پیشنهاد کرد (5). همان طور که نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد بیماران مبتلا به مشکلات حاد کرونری تنها 46 درصد موارد نوار قلب اولیه تشخیصی داشته اند و در بیش از نیمی از موارد نوار قلب اولیه طبیعی یا غیر تشخیصی بوده است. این بدین معناست که اگر تصمیم گیری در مورد این گروه از بیماران تنها بر اساس نوار قلب اولیه صورت می گرفت بیش از نیمی از آنها به غلط تشخیص داده می شدند. بنابر این نوار قلب می تواند تنها به عنوان یکی از ابزارهای کمک کننده در تصمیم گیری در مواجهه با این بیماران مد نظر قرار بگیرد. به نظر می رسد استفاده همزمان از دیگر ابزار ها شامل معاینه بالینی، تست های آزمایشگاهی و همچنین انجام مکرر نوار قلبی بدون توجه به وجود یا عدم وجود فاکتورهای خطر قلبی روش منطقی تری در مواجهه با این بیماران به ویژه در بخش اورژانس باشد.