استیگما در مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روان پزشکی ابن سینا مشهد در سال 94-1393

امروزه متداول ترین فشار روانی – اجتماعی که خانواده های بیماران مبتلا به اختلالات روانی به ویژه بیماران مبتلا به اسکیزوفرن، با آن مواجه هستند؛ مسئله استیگما می باشد. در ایران، علی رغم تاثیرات فرهنگی و اجتماعی بر استیگما، کمتر به این مسئله پرداخته شده است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین سطح استیگما در مراقبین خانوادگی خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرن بستری در بیمارستان روانپزشکی ابن سینا- مشهد انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 300 نفر از مراقبین خانوادگی خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روان پزشکی ابن سینای در مشهد 1394-1393 به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه تعدیل شده استیگمای احساسی بیمار روانی بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 و آمار توصیفی انجام شد.
70.4 درصد از مراقبین خانوادگی خانم و با میانگین سنی 14.8 ± 48.4 سال بودند. میانگین نمره کل استیگما در خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرن 9.2 ± 6.42 (از 68 نمره) بود که بیشترین میانگین مربوط به بعد کنارگیری از اجتماع (3.3 ± 12.4) و کمترین میانگین مربوط به بعد تنهایی (3.0 ± 9.8) بود.
با توجه به سطح نسبتا بالای استیگما در مراقبین خانوادگی بیماران مورد مطالعه، توجه به آن ضروری بوده و پیشنهاد می شود آموزش جامعه در سطوح مختلف در زمینه برخورد مناسب با این بیماران و خانواده های آنان از طریق رسانه ها و مراکز بهداشتی درمانی صورت گیرد.