یک چارچوب جدید برای تحلیل هژمونیک سیاست پولی: مورد مطالعه: ایران

قاعده سیاست پولی از بروز مساله ی ناسازگاری زمانی جلوگیری می کند. اما قاعده باید تعهد آور باشد. تعهد، توانایی یک دولت در الزام آوربودن سیاست در آینده است. اما در تعهد، به انگیزه های درونی توجه نمی شود. بنابراین، هژمونی که دربردارنده ی انگیزه های درونی و بیرونی است، به عنوان راه کاری بهتر از تعهد در حل مساله ناسازگاری زمانی پیشنهاد می شود. در این مقاله، ماهیت هژمونی بیان و در خصوصی بهتر بودن هژمونی از تعهد استدلال می شود. همچنین یک شاخص کمی جهت برآورد هژمونی بسته های سیاستی نظارتی بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران طی سال های 1388تا 1391، بر اساس منطق فازی ارایه می گردد. نتایج گویای آن است که یک سیاست بهینه هژمون بهتر از یک سیاست تعهد آور بهینه است اگر و تنها اگر اثر تعدیل شده ی تغییر در انگیزه های درون زا نسبت به تغییرات رفاهی مثبت گردد. همچنین، نتایج نشان می دهد که به منظور هرگونه سیاست ثبات اقتصادی، شاخص هژمونی بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران که ترکیبی از سه شاخص عدالت منطقه ای، قوانین دستوری و تنوع فعالیت های اقتصادی است باید افزایش یابد.