ارزیابی هزینه رفاهی ناشی از انحصار در صنایع ایران: رویکرد لیبن اشتاین

هدف محوری این مقاله سنجش هزینه های اجتماعی ناشی از انحصار در صنایع متمرکز ایران در طی سالهای 2002-1996 است. در این مقاله در راستای سنجش هزینه اجتماعی از رویکرد لیبن اشتاین استفاده شده است. لیبن اشتاین معتقد بود که صنایع انحصاری بدلیل قرار گرفتن در حاشیه امن، در بسیاری موارد با عدم کارایی فعالیت می کنند. از این رو وی معتقد بود که علاوه بر مثلث رفاه، می باید هزینه های ناشی از عدم کارایی صنایع انحصاری را به عنوان هزینه رفاهی قلمداد کرد. یافته های این تحقیق نشان می دهد که صنایع « محصولات از توتون وتنباکو »، « بازیافت »، « ابزارپزشکی,اپتیکی,ابزاردقیق,ساعتهای مچی و انواع دیگر ساعت »، « ابزارپزشکی,اپتیکی,ابزاردقیق,ساعتهای مچی و انواع دیگر ساعت »، « محصولات فلزی فابریکی بجز ماشین آلات و تجهیزات » بیشترین هزینه رفاهی را بدلیل ناکارامدی و نصیب از دست رفته ناشی از مثلث رفاه به جامعه تحمیل نموده اند که بترتیب 47/100، 701/54، 039/41، 509/39 و 241/31 درصد فروش، هزینه رفاهی در جامعه بوجود آورده اند. بعبارت دیگر در حدود 01/24 فروش، هزینه رفاهی توسط صنایع متمرکز به مصرف کنندگان در جامعه تحمیل شده است.