حضور حقیقت در هنر از منظر حکمت صدرایی

جستار پیش رو مدعی است هنر تنها محصول احساسات و اذواق خالق آن نیست، بلکه هنرمند در نسبتی که با حقیقت می یابد علاوه بر اینکه بارقه هایی از آن را وجدان می کند، زمینه انکشاف آن را نیز در اثر هنری خود مهیا می سازد و از این رهگذر به هنر خویش وجهی از معرفت بخشیده، بدان اصالت می دهد. با توجه به این فرضیه که فی نفسه دارای اهمیت است، چیستی حقیقت و نسبت و کیفیت حضور آن در هنر، مسئله ای بنیادین است که می توان پاسخ آن را در اندیشه های حکمی یکی از شاخص ترین فلاسفه اسلام یعنی صدرالمتالهین جست وجو کرد. ازاین رو این پژوهش با توصیف مبانی حقیقت و رقیقت، اتحاد عالم و معلوم، عقل عملی، و کارکرد خیال در «ترویح اجسام و تجسیم ارواح»، به تبیین نسبت و نقش این مبانی در چگونگی حضور حقیقت در تکوین صنایع و آثار هنری می پردازد.