دیابت و نقش ورزش در کنترل آن؛ یک مطالعه مروری سیستماتیک

دیابت شیرین شایع ترین بیماری متابولیکی می باشد. تخمین زده می شود شیوع آن در سراسر جهان تا سال 2050 به 21% برسد. درایران شیوع دیابت حدود 14 % تخمین زده می شود. دیابت به نوع 1 و2 تقسیم بندی می شود. دیابت نوع 1 به علت کمبود ترشح انسولین و دیابت نوع2 از مقاومت به انسولین و عدم ترشح جبرانی انسولین ایجاد می شود. هدف درمان دیابت تنظیم گلوکز، چربی و فشار خون به منظور جلوگیری و یا به تاخیر انداختن عوارض مزمن دیابت است. رژیم غذایی، دارو و فعالیت بدنی سه روش اصلی کنترل دیابت می باشند. فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و ترکیبی در کنترل دیابت و عوارض جانبی خطرناک آن مفید هستند. یک جلسه تمرین هوازی حساسیت به انسولین را به مدت 72-24 ساعت افزایش می دهد. تاثیر مثبت فعالیت ورزشی به کاهش وزن، افزایش Glut4 عضله، افزایش جریان خون، کاهش تولید گلوکز کبدی و طبیعی شدن چربی خون مرتبط می باشد. تمرین مقاومتی درازمدت تحمل گلوکز و حساسیت انسولینی را بهبود می بخشد و با افزایش توده عضله اسکلتی میزان گلیکوژن ذخیره ای آن را افزایش می دهد. در تجویز ورزش برای بیماران دیابتی باید به وجود عوارض بیماری، سطح ناتوانی و محدودیت های ارتوپدی توجه کرد. لذا یک تیم متشکل از چندین متخصص برای تعیین سطح و پروتکل برنامه ورزشی برای بیمار مورد نیاز است.