بررسی کنترل اقتدار بوروکراتیک در بستر مناسبات بوروکراسی، سیاست و کارآمدی

عملکرد موفق نظام های سیاسی، وابسته به وجود یک اداره کارآمد است. در ارتباط با اداره عمومی و سازماندهی آن تا دهه 1980 بوروکراسی نظامی بی بدیل برای تامین کارآمدی در ارتباط با تمامی کارکردهای دولت انگاشته می شد. باوجود این، بوروکراسی بهویژه در دوران دولت رفاه، به دنبال گسترش دستگاه اداری دولت، با شکل دادن به اقتداری مستقل از جامعه و نهادهای دموکراتیک، در تعارض با ارزش های دموکراتیک قرار گرفته و همین امر موجب تلاش های نظری و عملی در بستر نظام های دموکراتیک برای اصلاحات در جهت دموکراتیزه کردن آن شده است. نظریه ها و روش های پیشنهاد شده برای اصلاحات، متنوع بوده است. در این ارتباط میتوان به نمایندگی در بوروکراسی، انتصابات سیاسی و بهکارگیری اصول و آیینه ای اداری اشاره کرد. علاوه بر این، روش ها و فنون ارائه شده در چارچوب مدیریت عمومی نوین در سالهای بعد از1980 در جهت کارایی و بازدهی، اثربخشی و صرفه جویی در استفاده از منابع نیز موجب تضعیف اقتدار بروکراتیک بوده اند. روش هایی که در کنار کاستن از حجم بوروکراسی، پاسخگویی آن را نیز تسهیل کرده اند.