تحلیل کاربری اراضی بافت فرسوده (مطالعه موردی: محله 1-7 شهر مراغه)

برنامه ریزی کاربری اراضی هسته اصلی نظام برنامه ریزی شهری است و هدف از آن پیشنهاد توزیع و ترکیب مناسب کاربری ها و فعالیت های شهری است. نیل به این هدف نیازمند درک چگونگی تخصیص فضا میان کاربری ها و نحوه آرایش فضایی آنها در وضع موجود است که با روش های تحلیل کمی و کیفی کاربری ها میسر می شود. محله 1-7? شهر مراغه یکی از محلات فرسوده شهری است که کاربری اراضی در سطح محله از نظر شاخص های کمی و کیفی (سرانه ها، همجواری و سازگاری) هماهنگی چندانی با استانداردهای شهرسازی ندارد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی – تحلیلی است و در آن با استفاده از شاخص های استاندارد سرانه ها، روش نزدیکترین مجاورت (RN) و ماتریس سازگاری به تحلیل کمی و کیفی کاربری ها می پردازد. یافته های تحقیق بیانگر کمبود سرانه کاربری های خدماتی – رفاهی، مازاد بیش از حد کاربری های تجاری، بی نظمی در الگوی توزیع کاربری ها و وجود ناسازگاری میان آنها در سطح محله است. لذا در این محله از شهر مراغه باید با بالا بردن سرانه کاربری های خدماتی – رفاهی، توزیع مناسب آنها در سطح محله و حذف کاربری های ناسازگار به ارتقاء سطح زندگی محله کمک کرد.