بازگشت طردشدگان ظهور سکونت گاه های غیررسمی در کرمانشاه

این مقاله تلاش می کند فرآیند ظهور سکونت گاه های غیررسمی را در کرمانشاه مطالعه کند. رویکرد نظری مقاله مبتنی بر آرای میشل دوسرتو است. وی نقش کنش های روزمره را در ساخت شهرها برجسته می سازد و معتقد است افراد عادی خلاق و معناساز هستند. آن ها مکان های شهری را به فضاهای زیسته تبدیل می کنند. داده ها از طریق تکنیک های بررسی اسناد، مشاهده و مصاحبه گردآوری شده اند. نتایج پژوهش نشان می دهد که «برنامه ی اصلاحات ارضی» سبب شد روستاییان دشت های اطراف کرمانشاه به این شهر مهاجرت کنند و سالانه به طور متوسط (از 1345 تا 1355) ده هزار نفر به جمعیت آن بیفزایند؛ درحالی که شهر به لحاظ اقتصادی ظرفیت پذیرش مهاجرین یادشده را نداشت. هم چنین فقر، بی سوادی و عدم تخصص مهاجرین جذب آن ها را غیرممکن ساخت. برنامه ریزی شهری نیز از طریق «طرح جامع» استراتژی هایی نظیر متراژ بالای مسکن را برای طرد آن ها در پیش گرفت. مطرودین که چاره ای نداشتند «راه دیگر»ی را در پیش گرفتند و برای بقا مبارزه کردند. آن ها تاکتیک های مختلفی نظیر تصرف عدوانی زمین های بایر و موات در نقاط پرت و دورافتاده، تصرف خزنده، باز تقسیم زمین، انشعاب های غیر قانونی آب و برق را در پیش گرفتند تا بتوانند به شیوه ای غیر رسمی ماوایی برای خود دست وپا کنند. نتیجه ی این تلاش های بی امان در کرمانشاه شکل گیری چهار سکونت گاه غیررسمی جعفرآباد، شاطرآباد، دولت آباد و کولی آباد بود.