برنامه های توسعه و فضای شهری در کرمانشاه (1335 تا 1345)

این مقاله تلاش می کند که تاثیر شرایط اقتصادی اجتماعی بر سازمان دهی فضایی در شهر کرمانشاه را مورد مطالعه قرار دهد. رویکرد نظری مقاله مبتنی بر نظریات شهری هانری لفور است. داده ها ازطریق تکنیک های مشاهده و بررسی اسناد گردآوری شده اند. نتایج پژوهش نشان می دهد که برنامه های عمرانی سبب گسیختگی فضایی در روابط دیرینه شهر روستا شده اند، موضوعی که سبب جابه جایی جمعیت از روستا به شهر و به دنبال آن تغییرات فضایی شگرفی شد. براساس سه گانه فضایی لفور، بازنمایی فضا مبتنی بر طراحی شهری «زیباشهر» هاوسمان بود. در این بعد، منابع و امکانات و برنامه های رفاهی به طرزی نابرابر در سطح شهر توزیع شدند؛ به نحوی که فضای شهری به دو بخش مطلوب (جنوب) و نامطلوب (شمال) تفکیک شد و به دنبال آن، جدایی گزینی اقتصادی شکل گرفت. به لحاظ فضای بازنمایی نیز شهر ازطریق نمادها و استعاره ها و نشانه ها به دو بخش سنتی/مدرن و فقیر/غنی تفکیک شد و درنهایت، عمل فضایی افراد در درون این فضاهای دوگانه ازطریق مکان هایی نظیر خیابان/بازار و رستوران/قهوه خانه بازتولید فضای اجتماعی حاکم بر شهر را ممکن ساخت.