طراحی نظریه معناداری نزد ملاصدرای شیرازی

پرسش اساسی این جستار ناظر به این مطلب است که چگونه می توان نظریه معناداری نزد ملاصدرا را طراحی کرد. جستار حاضر می کوشد تا پس از اشاره به نکات روشی هم چون بیان نسبت سمانتیک، متافیزیک، و معرفت شناسی بر اساس اصل «درستی تفکیک و نادرستی تقدیم» و نیز تفکیک های سه گانه میان زبان طبیعی و زبان منطقی، تعیین کوچک ترین واحد معناداری، و نقش فاعل شناسا در معناداری به نظریه معناداری نزد صدرالمتالهین نزدیک شود. از جمله نتایج جستار حاضر می توان به ترجیح زبان منطقی بر زبان طبیعی مبتنی بر عقل منطقی و برهانی، تعیین واژه و جمله به منزله کوچک ترین واحد های معناداری مبنی بر نظریه لحاظ ها و عدم دخالت فاعل شناسا مبتنی بر نقش اعدادی و نظریه صدور و جعل ثانی اشاره کرد.