ارتباط بین یک نشان گر مولکولی ناجفت با شدت آلودگی به ریزومانیا در مزرعه و غلظت ویروس در ریشه چغندرقند

هدف از تحقیق حاضر، تعیین رابطه بین یک نشان گر مولکولی ناجفت با مقاومت به ریزومانیا در شرایط مزرعه آلوده و نیز با غلظت ویروس در ریشه چغندرقند (مقادیر جذب الایزا) بوده است. برای این کار ژنوتیپ های مورد نظر در منطقه آلوده شیراز در قالب طرح بلوک کامل تصادفی کشت شدند. در اواخر فصل ریشه ها برداشت شده و نمره آلودگی ریشه برای هر یک از کرت ها و نیز برای سه بوته در هر کرت از 16 ژنوتیپ منتخب مشخص شد. هم چنین از گیاهان منتخب نمونه برداری برگ و ریشه صورت گرفت. سپس در آزمایشگاه از ریشه گیاهان عصاره گیری و آزمون الایزا و از برگ گیاهان، استخراج DNA و آزمون مولکولی نشان گر انجام گرفت. در آزمون مولکولی، آغازگرهای مربوط به یک نشان گر ناجفت روی DNA تک بوته ها با روش RAPD-PCR آزمون و حضور و عدم حضور نشان گر در تک بوته ها مشخص شد. سپس تجزیه واریانس و گروه بندی ژنوتیپ ها و نیز تجزیه خوشه ایآن ها برای صفات مقاومت مزرعه ای و عدد جذب الایزا انجام شد. ژنوتیپ ها بر اساس مقادیر جذب الایزا و بر اساس شدت آلودگی ریشه در مزرعه به چهار گروه مقاوم، نسبتا مقاوم، نسبتا حساس و کاملا حساس دسته بندی شدند. در مرحله بعد ارتباط بین نتایج نشان گر، نتایج الایزا و شدت آلودگی ریشه در مزرعه به صورت مقایسه جفتی بررسی شد. نتایج نشان داد که در توده های اصلاحی منتخب میانگین توافق نشان گر با الایزا 85 درصد، نشان گر با مقاومت مزرعه ای 86 درصد و الایزا با مقاومت مزرعه ای 80 درصد می باشد. در مجموع داده های نشان گر مولکولی، الایزا و مزرعه یک دیگر را تایید نمودند.