اخلاق در همگرایی علوم و فناوری

همگرایی علوم و فناوری در جهت پاسخ گویی به مشکلات پیش روی انسان و تسریع فرایند پیشرفت بشریت پدید آمده است. پیشرفت های حاصل از چنین جریان هایی، موجب انقلاب در بنیان جامعه شده اند و چالش های جدیدی را پیش روی جامعه امروز قرار داده اند. یکی از مهم ترین این چالش ها در مبحث اخلاق نهفته است. پیشرفت در فناوری و به کارگیری آن در جامعه می بایست مبتنی بر اصول اخلاقی باشد تا در کنار افزایش رفاه و آسایش، انسانیت و حقوق افراد پایمال نگردد. از این روی نگارندگان مقاله حاضر بر آن شدند تا دیدگاه های اخلاقی موجود در همگرایی علوم و فناوری را مورد بحث قرار دهند.
چهار اصل بنیادی اخلاق در تعامل با انسان و موجودات وجود دارد که پیشرفت های دانش و فناوری نیز باید به آنها توجه کنند: خودمختاری، عدالت، سودمندی و نازیانمندی. همچنین، در سطح هر فرهنگ اصول و سنت های خاصی حاکم است که باید نوآوری های فناوری و دانش با این اصول منطبق شوند. برای بررسی ابعاد اخلاقی در همگرایی دو دیدگاه مطرح است: دیدگاه مادی گرایان و دیدگاه اسلامی/ قرآنی، که با توجه به ویژگی های جامعه ایران، رویکرد اسلامی / قرآنی می بایست در همگرایی علوم و فناوری مورد توجه قرار گیرد.