بررسی تاثیر تزریق داخل رحمی هورمون گنادوتروپیک انسانی قبل از انتقال جنین بر میزان لانه گزینی وحاملگی در بیماران نابارور: کار آزمایی بالینی تصادفی

لانه گزینی یکی از مراحل ضروری در موفقیت روش های کمک باروری است. موفقیت آن به سه عامل اصلی بستگی دارد: کیفیت جنین، پذیرش اندومتر و هماهنگی بین جنین و اندومتر. مراحل پیچیده لانه گزینی توسط عوامل مختلف که از مهم ترین آنها گنادوتروپین جفتی انسان (hCG) است، تنظیم می شود.

هدف ازاین مطالعه بالینی آینده نگر تصادفی کور نشده بررسی اثر تزریق داخل رحمی گنادوتروپین جفتی انسان قبل از انتقال جنین بر پیامد بارداری در زوج های نابارور می باشد.

در این مطالعه 159 بیمارکه تحت لقاح آزمایشگاهی/ تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم (IVF/ICSI) با پروتکل آنتاگونیست قرار گرفتند، ارزیابی شدند. بیماران توسط یک برنامه کامپیوتری به سه گروه تقسیم شدند. 53 بیمار در گروه اول 500 واحد hCG و همین تعداد از بیماران در گروه دوم 1000 واحد تزریق داخل رحمی hCG قبل از انتقال جنین دریافت کردند. در گروه شاهد بدون تزریق داخل رحمی hCG انتقال جنین انجام شد.

تفاوت قابل توجهی در سه گروه وجود نداشت. میزان لانه گزینی در گروه اول و دوم و گروه کنترل بترتیب 86/18%، 52/13% و 37/14% بود. میزان حاملگی شیمیایی 34%، 15/32% و 3/35% و میزان حاملگی بالینی به ترتیب 34%، 1/32% و 4/31% بود.

تزریق داخل رحمی هورمون گنادوتروپین انسانی قبل از انتقال جنین در سیکل های انتقال جنین با لقاح آزمایشگاهی/ تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم نتایج حاملگی را بهبود نمی بخشد.