میزان اثر بخشی تکنیک های گلایدینگ عصب در بهبود علائم مبتلایان به سندروم تونل کارپال: مروری نظام مند بر مطالعات گذشته

یکی از روش های درمانی نوین در مبتلایان به سندروم تونل کارپال به کارگیری تکنیک های گلایدینگ عصب (نوروموبیلیزاسیون) است که با تناقض های زیادی در مورد میزان اثربخشی آن روبروست. هدف از مطالعه حاضر، مروری نظام مند بر مطالعات گذشته در ارتباط با تکنیک های گلایدینگ عصب در افراد مبتلا به سندروم تونل کارپال می باشد.
با استفاده از کلید واژه های سندروم تونل کارپال، عصب مدین، نوروموبیلیزاسیون و فیزیوتراپی جستجو در بانک های اطلاعاتیScience Direct، Pubmed، PEDro، Google Scholar برای یافتن مقالات انگلیسی در فاصله زمانی1998 تا 2015 انجام شد.
از بین مقالات به دست آمده فقط آن هایی که گروه کنترل داشته و حتما از روش موبیلیزاسیون عصب استفاده کرده بودند، وارد مطالعه شدند و بدین ترتیب از 20 مقاله به دست آمده تنها 9 مقاله با معیارهای ورود تطابق داشته و بقیه حذف شدند.
با وجود کاهش درد، بهبودی حسی و حرکتی وافزایش قدرت در مبتلایان به سندروم تونل کارپال پس از اعمال تکنیک های گلایدینگ عصب در برخی از مطالعات و کسب نتایج ضعیف در برخی دیگر از مطالعات ، به نظر می رسد میزان اثر بخشی نوروموبیلیزاسیون در درمان این افراد واضح نمی باشد و همچنین عدم توجه به شدت درگیری عصب مدین در انتخاب نمونه های یک تحقیق می تواند منجر به بروز خطا در نتیجه گیری و قضاوت نادرست در مورد مداخله مورد نظر گردد. بدیهی است به تحقیقات بیشتر و جامع تری با تعداد نمونه آماری بالاتر و مدت پیگیری طولانی تر جهت رفع این تناقضات نیازاست.