راهکارهای طراحی عرصه میانه با رویکرد جبران سازی مسکن حداقل در ایران

سکونت حاصل تاثیر عوامل متعددی مانند اقلیم، مصالح، فناوری ساخت، موقعیت زمین، عوامل اجتماعی، اقتصادی، نظامی، مذهبی است. در مقاله حاضر، مسکن به عنوان پهنه ای با معنی در «اکوسیستم سکونت » تلقی می شود. اکوسیستم سکونت، مانند هر اکوسیستمی شامل اجزایی است که از تعامل میان آن ها، بقای اکوسیستم امکان پذیر است و در صورت تغییرهریک از اجزا، لازم است سایر اجزا، جهت پایداری اکوسیستم تغییر کنند. انسان و محیط دو عضو اصلی اکوسیستم سکونت هستند. محیط شامل سه عرصه خصوصی، میانه و عمومی است. در این میان بحران های اجتماعی واقتصادی ایران دردهه های اخیر، برنامه ریزان را به سوی حداقل سازی مسکن یعنی کمینه کردن عرصه خصوصی هدایت کرده است. کمینه کردن عرصه خصوصی، می تواند آسیب هایی را به کیفیت سکونت وارد کند. از این رو جبران سازی مسکن حداقل در عرصه های دیگر اکوسیستم سکونت یعنی عرصه میانه و عمومی مطرح می شود. به دلیل اهمیت عرصه میانه، در مقاله حاضر جبران حداقل سازی مسکن در عرصه میانه بررسی شده است. مقاله حاضر در صدد تبیین راهکارهای طراحی عرصه میانه با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی ساکنان است تا محدودیت سکونت در مسکن حداقل جبران شود و منجر به حفظ کیفیت سکونت و پایداری اکوسیستم سکونت شود. روش تحقیق، کیفی-کمی و بر مبنای استدلال علمی است. جامعه آماری شامل 200 نفر ساکن در 2 مجموعه مسکونی است که رفتار آنان از طریق مشاهده و پرسشنامه ثبت شده است. یافته های پژوهش شامل راهکارهای ذیل است: -_طراحی ساختار متقارن و منظم در بلوک های مسکونی -_طراحی سلسله مراتبی حیاط های متوالی درعرصه میانه و ایجاد سبزینگی، آب نما و نشستنگاه -_طراحی فضاهای متنوع با کاربری هایی مانند فضای بازی، ورزش، پیاده روی، نشستنگاه در عرصه میانه -_اختصاص حریمی به نام «پیش خانه » به هر واحد مسکونی -_اختصاص «ایوان بازی » در فواصل هر سه طبقه ساختمان مسکونی