بررسی اثر ورزش تردمیل و کورکومین بر کاتالپسی در موش های صحرایی نرمدل پارکینسونی با رزرپین

بیماری پارکینسون شایعترین اختلال حرکتی عصبی است که بصورت بالینی توسط کندی حرکت، اختلالات وضعیتی، لرزش در حال استراحت و سفتی عضلانی مشخص می شود. کورکومین پلی فنلی طبیعی است که از زردچوبه بدست می آید و در بسیاری از اختلالات تخریب کننده نورون نقش حفاظت نورونی دارد. مطالعات نشان می دهد که ورزش ممکن است اثرات مفیدی بر روی بیماری های تحلیل برنده سیستم عصبی داشته باشد. بنابراین در این مطالعه اثر کورکومین به همراه ورزش تردمیل در مدل حیوانی پارکینسون مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه از 48 سر رت نژاد ویستار در 8 گروه (کنترل، ورزش، پارکینسون، کورکومین، پارکینسون+ ورزش، کورکومین+ ورزش، کورکومین+ پارکینسون و کورکومین+ پارکینسون+ ورزش) استفاده شد. بیماری پارکینسون بوسیله تزریق رزرپین به مدت 2 روز(1mg/kg، i.p) ایجاد گردید. برای سنجش کاتالپسی از تست میله استفاده شد. به حیوانات در گروه های کورکومین، با دوز50 میلی گرم/ کیلوگرم بصورت داخل صفاقی به مدت21 روز کورکومین تزریق شد. موش های صحرایی در گروه های ورزش، 5 روز در هفته به مدت 20 دقیقه با سرعت 24 متر در دقیقه، در طول 3 هفته توسط دستگاه تردمیل موتو ر دار مجبور به دویدن شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS با به کارگیری آنالیز واریانس یکطرفه در سطح معناداری 05/0 > p استفاده شد. میزان کاتالپسی در گروه کورکومین+ ورزش+ پارکینسون اختلاف معناداری با گروه پارکینسون+ ورزش و پارکینسون + کورکومین نداشت. کورکومین می تواند باعث کاهش کاتالپسی ناشی از رزرپین شود اما اثر کاهشی آن به اندازه ورزش نیست.