بررسی میزان ارتباط گریزی و ترس از پزشک در بیماران مراجعه کننده به کلینیک های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

ارتباط خوب بین پزشک و بیمار سنگ بنای مراقبت مطلوب پزشکی است. این مطالعه با هدف تعیین میزان ارتباط گریزی و ترس از پزشک، در بیماران مراجعه کننده به کلینیک های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال 1394 انجام گردیده است.
در این مطالعه توصیفی، 150 نمونه به صورت سهمیه ای از بین بیماران مراجعه کننده به کلینیک های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های ارتباط گریزی (PRCA24) و ترس از پزشک (FOP) استفاده شد. داده ها توسط آزمون های تی مستقل، فیشر و مجذور کای و با استفاده از نرم افزار SPSS 18 تجزیه و تحلیل شد.
ملاحظات اخلاقی: رضایت بیماران برای شرکت در پژوهش اخذ گردیده و محرمانگی اطلاعات رعایت گردید.
میانگین و انحراف معیار سنی شرکت کنندگان در مطالعه 9/78±31/31 سال بود (حداقل سن 13 و حداکثر 63 سال) که از این تعداد 68 % را زنان و 32 % را مردان تشکیل می دادند. 3/7 درصد از شرکت کنندگان مجرد، 31% کارمند و 1/ 4 درصد آن ها بیکار بودند. نمره میانگین ارتباط گریزی در حد متوسط (6/46±71/30) بود. میزان اضطراب در 3/95 درصد از بیماران در حد متوسط و در 4/7 درصد از بیماران در حد شدید بود. میانگین و انحراف معیار نمره کلی ترس از پزشک 2/99±12/97 به دست آمد. ترس از پزشک در 6/64 درصد از بیماران متوسط و در 4/35 درصد از بیماران بالا بود.
ارتباط کلامی موثر با کاهش اضطراب بیمار، زمینه ای برای درمان موثر را فراهم می آورد، لذا در هنگام گرفتن شرح حال، پزشکان باید سوالاتی را نه تنها درباره بیماری، بلکه درباره وضعیت روحی و روانی بیمار طرح کنند. همچنین بیماران باید خود را یک شریک موثر و فعال در درمان بیماری بدانند تا سیر و نوع درمان به برنامه درمانی موثرتری تبدیل گردد.