نظارت حقوقی بر نهادهای فرهنگی جمهوری اسلامی ایران

اگر فرهنگ را بنمایه ی هویت معنوی ملت ها بدانیم در مقابل تمدن که شاکله ی هویت مادی ملت ها است باید اذعان نمود که ایرانیان از دیرباز دارای برتری ها و تمایزات فرهنگی مانند آداب و رسوم، گویش، ادبیات، هنر، پوشش و... بوده اند و حفظ و گسترش این فرهنگ از دغدغه های همیشگی ایرانیان بوده است و انقلاب اسلامی ایران نیز می توان پاسخی به حساسیت تاریخی دانست. لذا در جمهوری اسلامی ایران نهادهای گسترده و پراکنده ای به انجام امور فرهنگی می پردازند که در نتیجه باعث شکل گیری حجم وسیعی از فعالیت های فرهنگی غیر هماهنگ می-باشیم. این گسستگی فعالیت های فرهنگی لزوم نظارت یکپارچه بر این نهادها را مسجل نموده است. نهادهای ناظر بر فعالیت های فرهنگ یعنی مجلس شورای اسلامی و شورای عالی انقلاب فرهنگی به دلایل ضعف های حقوقی و ساختاری نتوانسته اند تا به یک نظام نظارتی فرهنگی یکپارچه دست یابند. که مهم ترین دلایل این ناکامی نبود نهادی با ثبات، فراجناحی، تخصصی، مستقل در امر نظارت فرهنگی و عدم تفکیک سیاست گذاری ، قانون گذاری، اجرا و نظارت در امر فرهنگ می باشد. لذا در این مقاله سعی شده با تعریف دقیق از یک دستگاه نظارتی فرهنگی کارآمد به تحلیل نهادهای نظارتی موجود در امر فرهنگ در کشور پرداخته و با شناخت نقاط ضعف فعلی به ارائه راهکارهایی جهت دستیابی به نظام مطلوب نظارت فرهنگی در کشور بپردازیم.