رشد تفکر کودک از منظر روانشناسی تحول

اندیشه نوآورانه یی که تلاش می شود در نوشتار حاضر بر آن تاکید گردد این است که برخلاف تصور رایج درباره کودکی، کودک، بزرگسال کوچک نما نیست. به سخن دیگر، جهانی که کودک در آن بسر میبرد با جهان بزرگسالان تفاوت دارد. وانگهی «فلسفه و کودک» از منظر روانشناسی تحولی، بمعنای «فلسفه ورزی» و «اندیشه ورزی» است؛ نه یاددادن مفاهیم انتزاعی و صوری. از اینرو، فلسفه برای کودک بمعنی روش و سازوکاری است که کودک را کاوشگر، شگفت زده و پرسشگر بار می آورد و در اینجا ما از آن با عنوان «تعادل جویی» یاد میکنیم که پایه اصلی تحول روانی کودک است .
مدعای نوشتار حاضر این است که آموزش روند اندیشه یا اندیشه ورزی امکانپذیر است ولی اگر کسی روند و سازوکار آن را بیاموزد، بسادگی درونمایه اندیشه را نیز می آموزد و اگر فکر او پرورش یابد، اندیشه نیز می آفریند .
با اینهمه، هرچند آموزش اندیشه ممکن است، ولی باید متناسب با «سن تحولی» کودک باشد. کودک باید به درجه یی از «صلاحیت زیستی» برسد که بتوان مفاهیم محتوایی را به وی یاد داد؛ وگرنه یادگیری کودک «طوطی وار و شکننده» خواهد بود. بنابرین، «صلاحیت زیستی» شرط لازم برای آموزش مفاهیم و توانمندی های فکری به کودک است .